In gedachten ben je bij mij, maar ik geef je liefdevol vrij. Mensen noemen het loslaten, afscheid nemen of voorgoed vaarwel. Maar ik weet dat je eigenlijk gewoon verder gaat in dit spel. Je gaat een level hoger of kiest misschien voor een andere pion. Hoewel ik zo graag je fysiek voelen kon.
Loslaten ... het klinkt zo hard,
Waarom nemen we dan in het begin zo een mooie start.
De eerste ontmoeten, de klik die er is,
wordt dan later zo'n pijnlijk gemis.
Maar koos ik niet voor deze weg,
dat had ik een enorme pech.
Ik zou je nooit ontmoet hebben, geen herinnering, geen fijn gesprek,
hoe je avonden bij mij kwam liggen in mijn nek.
Je adem, horen, voelen, zien en soms wel ook ruiken,
we konden zo diep en vertrouwd in elkaars armen duiken.
Niets zeggend, we verstonden elkaar op gevoel,
dezelfde richting uitkijken en hadden hetzelfde doel.
Het klinkt misschien cliché, té romantisch om waar te zijn,
maar ik weet dat het met jou kon en dat doet zo'n pijn.
Elk moment met jou waar ik zo hartelijk diep voor je viel,
Hiervoor zó dankbaar tot het hoogste van mijn ziel.
Voor we het weten zijn deze jaren een "was",
een mensenbrein beseft dit achteraf pas.
Pijn, wegkwijnend het voelen in iedere cel,
daarvoor zijn we hier niet, dat besef ik wel.
Jouw lichaam was nu eenmaal eindig, die van mij gaat nog even voort,
als mijn tijd gekomen is, wacht je dan op mij aan de leeuwenpoort?
Met dank aan γλυκια
Reactie plaatsen
Reacties