Wierdo

Grote mensen lijken nergens bang voor te zijn. Voel ik mij dan als enige nog zo klein?Een grote angst overvalt mij en ik weet niet waarom. Ik voel heel mijn lijf en die trekt zich krom.

We worden geboren en krijgen een naam. We worden opgevoed en moeten nadien zelf in de wereld leren staan. Bij sommige gaat het vlot, bij anderen niet. Achtervolgt door aangeleerde gewoontes, zonder men het ziet.

In gedachten ben je bij mij, maar ik geef je liefdevol vrij. Mensen noemen het loslaten, afscheid nemen of voorgoed vaarwel. Maar ik weet dat je eigenlijk gewoon verder gaat in dit spel. Je gaat een level hoger of kiest misschien voor een andere pion. Hoewel ik zo graag je fysiek voelen kon.

Het cliché van mijn rijmen en elke zin aan elkaar te willen lijmen. Het is net alsof mijn brein uit hars bestaat, zoals dit ook in een dennenboom gaat. Raak je hem aan dan kleven je vingers heel fel, en echt contact maken is voor mij kinderspel. Want bomen zijn levende zielen, terwijl velen mensen het beschouwen als fossielen.

Een stad in Frankrijk of volgens Google "a powerful healer for anyone suffering right now"!

Voor het eerst voelde ik de natuur weer aan mijn voeten. Geveld door Corona alsof ik voor iets moest boeten. Innerlijke frustratie waarom zaken niet gingen. Moest ik heel wat emoties verdringen. Maar toch ben ik dankbaar voor het bezoekje dat Corona mij bracht. Ik moest alles loslaten, het virus had mij in zijn macht. Zelfs tot het denken en bedenken van nieuwe ideeën toe. Ik was bij het minste geringste moe. Alsof er geen bloed liep door mijn bloedbanen. Het leek alsof ik mij dood moest wanen. Dood geen teken van leven zodat Corona mij saai zou vinden en zou vertrekken. Een héél raar virus dat ik voelde in mijn tenen, vingers, hoofd tot in mijn bekken. Maar het bracht mij veel.

Niets is blijvend, alles vergaat. Het is enkel nog de herinnering die in je hart bestaat. 

De perfectie loslaten, het is een spel. De balans zoeken, kan dit wel!? Zolang het maar goed voelt en liefdevol is voor mijn spieren en mijn lijf. De tijdloze wereld induiken is waar ik graag verblijf. Mijn hoofd volledig de vrijheid gunnen van gedachten, zo kom ik weer op krachten.

Het was alsof ik groen licht kreeg aan een meer aan de rand van het bos. Het maakte iets heel intens los. Het inspireerde mij dit gedicht neer te schrijven. Zodat dit verzegeld om papier kon blijven.

Constant aan het werk, constant aan het bouwen aan vernieuwing, constant aan het streven naar verjonging en zuivering in de puurste vorm.Tegen de zwaartekracht in . Inspirerend. Fascinerend. Kunnen we van leren, niet?Een fontein is altijd in beweging. Ik probeer dit ook zo vaak mogelijk. En jij?