Het cliché van mijn rijmen en elke zin aan elkaar te willen lijmen. Het is net alsof mijn brein uit hars bestaat, zoals dit ook in een dennenboom gaat. Raak je hem aan dan kleven je vingers heel fel, en echt contact maken is voor mij kinderspel. Want bomen zijn levende zielen, terwijl velen mensen het beschouwen als fossielen.
Gedragen, gesteund, geleund, maak ik met hun contact,
het is of je even in een andere wereld wegzakt.
De ene is al wat ruwer, geschilferd of bedekt met mos,
Sowieso maakt elke boom iets los.
De haast, de stress, de zorgen worden plots heel erg stil,
ook al voelt de boom op het eerste moment even wat kil.
Maar wacht ... heb even geduld,
voor je het weet wordt je met levenslessen gevuld.
De boom spreekt je aan door een beeld, een gevoel of een gedacht,
voel die informatie binnenkomen liefdevol, teder en zacht.
Ze hebben net als mensen hun verhaal om te delen,
of misschien kunnen ze bij jouw iets persoonlijks helen.
Bomen zijn wezens die altijd luisteren zolang ze er zijn,
Wanneer je ze aanraakt voelt het best fijn.
Reactie plaatsen
Reacties